Dat kan ik gelukkig nog steeds zeggen, want ik weet dat er nog steeds mensen op de blog kijken.
Ik heb natuurlijk ook wel gezegd dat we nog een soort van "" nablog"" schrijven over de afgelopen weken hier.
Ik ga weer eventjes 7 weken terug. De avond voordat we vertrokken heb ik vermeld dat Stijn het zo moeilijk had, ik overigens ook, maar het was allemaal een beetje dubbel natuurlijk ook.
De volgende ochtend staan we uitgerust op...hebben toch met zijn allen erg goed geslapen, en dan doen we natuurlijk de laatste dingetjes nog. We hoefden ook niet hurry up te stressen, want de taxi zou er rond 10u zijn.
Rond 9 uur komen ze wel van Oakwood het huis al leeghalen, de meubels, de bedden en al. Toch was dat allemaal wel een beetje gek, het voelde inmiddels toch een beetje als je eigen huis en dan staan er ineens 3 mannen die de boel leeg komen halen...tsja, that''s life, zullen we maar zeggen.
Ondertussen gaan Sophie en Stijn naar Zac, Natalie en Lorelei...toch nog effe spelen. Hoe moeilijk is het ook voor hun? Moeten we toch maar niet onderschatten.
De taxi staat er inmiddels ook al, beetje te vroeg, maar..''no worries, i have the time"" zegt ie gelukkig.
Ah, da''s fijn om te horen, want dat zullen we straks in Nederland vast minder horen!
Cindy en Kim en de kids komen onze kant op, nog effe 1 keer knuffelen, jammer genoeg is Michelle er niet, nog op vakantie in Colorado, maar daar hebben we eerder al uitgebreid afscheid van genomen.
Bizar allemaal hoor, ook dat moment dat je de taxi instapt, nog 1 keer naar iedereen kijkt, nog 1 keer naar dat inmiddels vertrouwde huis kijkt, en vervolgens.....de straat uitrijdt.....de woonwijk uitrijdt...nog 1 keer over de snelweg naar Portland rijdt....zo''n dubbel gevoel heb ik nog niet eerder gehad! Je bent idd blij dat je weer iedereen gaat zien, weer in je eigen huis zit, in je eigen bed, weer dat lekkere eten van Nederland...maar ohoh....toch ook wel weer schrik....hoe zal het zijn om weer te wennen? Hoe snel wordt alles weer gewoon? Hoe gaat het met Sophie en Stijn en het oppakken van alles?
Hoe gaat het met Roon, maar ook natuurlijk..hoe gaat het met mij? We weten het nu natuurlijk al een beetje, maar....dat houden we effe in ons midden he, want we zijn pas bij het vliegveld belandt,PORTLAND AIRPORT!
We zijn goed op tijd, kunnen nog een beetje rondkijken, nog wat eten, en rond 12.30u kunnen we boarden.
Nou ja...dat DACHTEN we toen nog... Uiteindelijk werd het nl. ruim een uur later, en stegen we dus ook een uur later op, maar we hadden geluk....de reistijd was kort, we zouden het in 8 1/2 uur kunnen halen..ik zeg...GAS EROP!
En de reis ging goed, erg spannend allemaal natuurlijk ook, Sophie en Stijn hadden er veel zin in (Stijn natuurlijk ook met een erg dubbel gevoel, heeft zo moeten huilen die laatste avond voordat we gingen vliegen..)
Rond 8.30u in de ochtend (we slaan dus gewoon een nacht over, want eigenlijk voor ons gevoel gaan we de nacht in) landen we dan toch op
SCHIPHOL AIRPORT!!
Yeahhh, hier zijn we dan weer, op Hollandse bodem!!
Dan volgt het wachten op de bagage, duurt ook nog een hele tijd, maar dan kunnen we toch naar de aankomsthallen, waar we volledig verrast een heuse welkomstserenade kregen van de drumband Hooge Mierde, het moet nie gekker worre! Geweldig, wat leuk!
Familie erbij,oma Mieke, tante Ingrid, Karel, ome Raoul, neefje Tuur en nichtje Janne, Sophie en Stijn natuurlijk hieperdepiep!Echt SUPERLEUK!! Nogmaals dank jullie wel allemaal!
Bakje koffie met de hele meute op schiphol, en daarna..op naar HUUS!
Ik heb geen "shock-gevoel", sterker nog...het is net of we hier gisteren nog reden, zelfs toen we Mierd inreden had ik zoiets van..o ja, niks veranderd, zijn hier gisteren weggegaan, zoals het lijkt.
Het is rustig in de straat...ik zeg nog tegen Roon..."t is wel ERG rustig, k geloof niet dat er iemand is.."Dus Roon rijdt bij ons de inrit op, waar tegelijkertijd een paar gillende keukenmeiden opspringen, die zich achter de bosjes verstopt hadden, met de champagne in hun hand.Hee en daar is opa, en Richard, den orrige..wat super!
Zaten al UREN te wachten, wij nog op ons gemak bakkie koffie gedronken op het vliegveld, maar allee...what a surprise!
Hoe laat is het?? Na 13u? Ooooh, dan kunnen we er wel een glaasje op heffen, zonneke erbij, alles is versierd, we zijn totaal verrast! Een heel welkomstpakket met eten, drinken, snacks staat klaar....een överlevingspakket"voor het weekend...nouwwww, DAT lukt wel, zo te zien!
Yvonne is daar al snel om met Sophie te spelen, ook Stijn zijn vriendje is er al snel, en jaaaaa hoor....het is al snel weer als vanouds...spelen, spelen, spelen!
s'middags eigenlijk doorlopend wat bezoek gehad, gewoon gezellig. Jahh, we zijn moe, maar NIET zo moe, dat we het niet meer trekken.SÁvonds komen de buren nog effe aan...MET ons buurmeisje. Lieke, die we nog niet eerder gezien hadden, alleen op de skype, ze wordt alweer bijna 1 jaar!
We hobbelen zo dat weekend door, met de jetlag is het goed te doen. De dag erop natuurlijk naar oma, want die staat er ook wel erg op te kijken, het is heerlijk weer, dus wat dat betreft belanden we ook nog niet in een shock!
En dan is het alweer MAANDAG 3 SEPTEMBER
Nee, hoor, Sophie en Stijn gaan nog niet naar school vandaag. Ik vind het allemaal nog wel heftig, "effe"thuiskomen van een jaar Amerika, ëffe"1 dag acclimatiseren en weer "effe"naar school.
By the way..we moeten eerst naar het gemeentehuis om ons weer in te laten schrijven, jaaahaa minse...we zijn dus echt wel een jaar buitenlanders geweest!
Met de school afgesproken dat we dinsdag na de ochtendpauze naar school komen voor een "welcomeparty, en het vanaf die dag ook dag voor dag bekijken hoe ze het doen, hoe het met de jetlag gaat en ze evt. indien nodig ook een paar uurtjes thuishouden.
Maar no way! het gaat eigenlijk zo goed, ze zitten vol energie, willen al naar het trainen van de voetbal en de korfbal, dus maandagavond is Stijn alweer gaan trainen, Sophie dinsdagavond en yesyes....we zitten er dus alweer snel middenin, in het wereldje van rennen, hollen, springen, opstaan en weer doorgaan! Maar het is o.k. Zolang het met Sophie en Stijn goedgaat, is het o.k!
Zo hobbelen we de week door, en dan is het alweer REUSEL KERMIS!
Vorig jaar gemist, al valt het eigenlijk allemaal best mee, hoor, als je zo ver weg zit, de tijden zijn anders, dus zoveel merk je er niet van als je wegbent + je hebt natuurlijk van allerlei andere dingen!!
Maar natuurlijk gaan we maandag op stap, Roon sóchtends al om 10uur!! Wij sluiten om 13u aan, vroeg genoeg voor ons, en NATUURLIJK wordt het een dolle bende....als vanouds!! (Roon heeft het uiteindelijk 16 uur vol gehouden..hoezo oud??)
We hobbelen door, op naar ons WELCOMEBACKPARTY!
De zaterdag na Reusel kermis, 15 september, gaan we dit houden. Zo hebben degene die ons nog niet gezien hebben, toch de gelegenheid om ons te zien, tussen alle bedrijven door, gewoon...lekker borreltje, hapje erbij....gezellig was het wel! Tja...en als het dan bijna 6u sóchtends wordt...heb je er de dag erop OOK nog plezier van....JAAAAA, minse...we zitten er weer VOLOP in!!
Toch is alles nog een beetje "wazig"vind ik persoonlijk...je zit idd overal weer ineens in, je gaat gewoon mee met die sneltrein die ineens weer in je leven is gekomen, je doet net alsof dat ook heel gewoon is, en je WILT ook overal mee mee doen, omdat het toch ook wel min of meer van je verwacht wordt om dat te doen...."lang genoeg vakantie gehad, zeggen ze dan"(wel met een lach, hoor), maar toch...idd....we zijn veel weggeweest, hebben veel gezien en gedaan, maar hooooho....een jaar vakantie gehad??
Als ik eraan terugdenk hoe moeilijk Sophie en Stijn het in het begin hebben gehad, wat Stijn gehuild heeft, dat ie terug wilde, niemand kennen op school, in de buurt of vereniging, niemand die hun taal sprak...Maar van de andere kant...zoooooo goed hoe dat op het laatst ging, zo vloeiend engels spreken, 2 de taal is het geworden voor hun. Maar ook...de vriendjes en vriendinnetjes die ze hebben leren kennen, ze weer moeten achterlaten...listen to me...niet ALLES is rozegeur en maneschijn als je er een jaartje tussenuitgaat, maar wat een genot om dat sfeertje eventjes geproefd te mogen hebben!
Waar waren we gebleven?? O ja...we hobbelen verder...Sophie en Stijn ook.
Hoe is het met Roon?? Roon heeft ook wel een tijdje moeten "acclimatiseren", heeft toch wel wat last van de jetlag gehad, is wel vrij snel alweer gaan werken, de donderdag van de 1ste week dat we thuis waren. Roon moet vooral wennen aan het "alles moeten". Onze weekenden zijn weer aardig volgepland, en Roon heeft het idee, dat we "geleefd"worden, maar dat is de manier waarop we hier leven, maar dat was ook wel wat we soms zo misten in Amerika. Gewoon weer ouwerwets naar een feestje, lekker ouwehoeren, of gewoon gezellig uit eten (jajaaa, natuuuurlijk gingen we in Amerika veul uit eten..), het "gewone"leven, maar toch....
Ik moet heel veel denken aan Michelle, mijn amerikaanse vriendin, ze zei..."Remember one thing when you are back in Holland...YOU are the one who changed, not the other person, no YOU changed.."Met andere woorden..ze zei dus...denk erom..JIJ bent degene die verandert is, niet de anderen, zij zijn het zelfde gebleven. En dat IS gewoon zo, WIJ zijn degene die verandert zijn, dwz niet verandert in die zin van dat we totaal andere mensen zijn, maar we zijn een jaar uit ons leven gestapt naar een andere plaats, we hebben daar veel ervaring opgedaan met al wat we gezien en gedaan hebben, dus soms kijken we met een andere "blik"de wereld in, heb ik het idee. En soms heb ik ook het idee, dat ik dingen uit wil leggen over hoe dat ging, maar dat dat niet over komt, zeker niet als er gevoel bijkomt.
Ik dwaal weer af, we hobbelen weer verder....21 september is het sportdag van school, en natuurlijk ben ik bereid mee te helpen...superleuk!!
En ben natuurlijk vooral ook trots op ons Sophie omdat ze een sportiviteitsprijs heeft gewonnen, omdat ze zo sportief was om een kindje van de tegenpartij te helpen, die was gevallen....kijk, onze Sophie!!
Zo hobbelen we het weekend weer in....FEEST FEEST FEEST!!
Man man, ik begin nu toch wel een beetje te zien wat Roon bedoeld....yeppperdepep..we worden geleefd. Vrijdag, zaterdag, zondag EN maandag feest!
Vrijdag het 1ste ambulancefeestje weer gehad, want jaahaa...ik heb besloten..ik ga terug naar....de ambulance!
Het feestje was niet daarvoor, maar voor 2 collega's, Will en Marius...supercollega's en natuurlijk weer SUPERGEZELLIG!
Nog een feestje zaterdag voor ons, maar ook voor sophie, want ze heeft haar 1ste kinderfeestje hier ook weer gehad. Feestje zondag, feestje maandag...nou nou...het houdt niet op. Supergezellig natuurlijk, maar droek droek droek hebben we het er maar mee!
Vergeet ik nog te vertellen dat onze EERSTE VRACHT ook nog tussen de bedrijven door is gearriveerd. Het is de vliegtuigvracht, met alle belangrijke spullen zoals apparatuur, computers etc en andere dingen waarvan we niet wilden dat ze 8 weken op d booot onderweg waren.
Dus...tussen alle fistjes en partijen pakken we uit, gaan naar de sportvelden, Roon gaat werken en pffff...ik ben toch eigenlijk wel blij dat ik heb besloten om pas weer half november te starten op de ambulance, ik moet er toch echt wel weer een beetje inkomen.
HOE GAAT HET OP SCHOOL??
Ze zijn gelukkig allebei in hun hum, gaan graag naar school, spreken iedere dag af met vriendjes en vriendinnetjes. Sophie mist Amerika wel een beetje, zegt ze, maar de school hier vindt ze toch echt veel leuker, maar ook haar vriendinnetjes hier, dat gaat weer helemaal toppie!
Stijn vindt het ook fijn om weer terug te zijn, ook op school vindt hij het erg leuk, maar hij mist toch wel een tikkeltje erger Amerika. Ik mag er niet over praten, hij heeft ook al een paar keer erg moeten huilen, maar de volgende dag ging het dan toch wel weer goed.
Ze zijn eigenlijk al weer aardig gewend op school.
Zoals gezegd de sporten hebben ze weer meteen opgepikt, zo ook de kunstacademie oftewel tekenschool in Belgie.
Sophie zit inmiddels ook op typeles, dus hun week is aardig gevuld.
Toch missen we alle 4 wel de weekenden waarin we dus altijd met zijn 4-en op pad gingen. Het is sinds we terug zijn er niet meer van gekomen om op pad te gaan, gewoon ergens naartoe, voor een dagje Drenthe draaien we ons hand niet meer om,...bij wijze van spreken dan..maar dat komt wel weer.
Inmiddels zijn we dus 7 weken verder, Roon zit weer bij de drumband, heeft het druk op zijn werk, is weer als vanouds sávonds aan het rommelen, dus al met al gaat het hier nog niet zo slecht, we hebben alweer aardig de draai gevonden. Sophie is inmiddels alweer op korfbalkamp geweest, Stijn heeft alweer verschillende keren bij vriendjes gelogeerd. Vorige week is d grote vracht van 12 Kb gebracht......sjeeeeeeezus, wat hebben wij veul....zooi!!
Waar moeten we het allemaal laten, toch maar weer veel weggegooid, extra kasten gekocht, en beetje bij beetje komt het einde in zicht, nog...4 dozen te gaan!
CONTACT MET DE AMERICANO'S
Over en weer hebben we al diverse keren met elkaar gemaild en afgelopen week hebben we geskypt, daar waren ze dan....Michelle, Jonathan, Cameron & Yasmin....aan de andere kant van de grote plas. Sophie en Stijn helemaal door het dolle natuurlijk, vooral Stijn begon ineens erg druk te doen. Wel erg apart om zo met hun te skypen. We hadden al verschillende mailtjes gkregen dat ze ons zo misten, dat ze iedere keer de heuvel opkeken sóchtends als ze bij de busstop stondn om te zien of we eraan kwamen....maar nee...we kwamen er natuurlijk niet aan...Ze liepen langs öns huis"en ze werden verdrietig, omdat er wel de lichten brandden (het huis staat te koop), maar er niemand is en geen levendigheid te zien is. En als ik dan zo'n mail onder mijn neus krijg, word ik er toch ook wel naar van, en voel ik toch ook wel hetzelfde als vn. Stijn ook voelt. Ik mis Michelle en Cindy ook erg, en Sophie en Stijn missen hun kinderen. Roon was natuurlijk veel aan het werk en heeft daar in mindere mate last van, gelukkig voor hem.
Maar we gingen dus skypen, zondagavond, geen goed idee achteraf, zo net voor het slapen gaan, want vooral Stijn was compleet van slag. Het was natuurlijk ook weer de 1ste keer dat we hun zagen en het was toch verwarrend. Je weet ook gewoon dat het allemaal anders is, dan dat je vanuit Nederland vertrekt, want daar kom je toch weer terug, maar naar Amerika ga je zomaar niet effe heen. Stijn was boos, en vroeg waarom we daar weggegaan waren, en hij miste Cameron, en Zac en Mason heeeeel erg. Nu komt het niet zo dramatisch over, maar zondagavond was het toch wel erg dramatisch, en het leek heel effe weer hetzelfde als we de 1ste tijd in Amerika hadden. Toen kon Stijn de foto s van zijn vriendjes in Nederland niet aanzien, omdat hij er dan naartoe wilde, en nu is het weer andersom!
Nou ja...toch beter dus dat we niet langer zijn gebleven, want het zou alleen maar moeilijker zijn geworden, wat dat betreft kun je dan beter gewoon weer echt ergens anders naartoe gaan, zodat de hechtingsperiode niet zo erg is.
Nou....dit was ie dan! Jullie weten nu een beetje hoe het er hier aan toegaat, komt allemaal goed.
Trouwens erg leuke reacties op de blog gekregen...toch leuk als ze zeggen dat je schrijfster moet gaan worden...zou ik dan toch.....???
Ik vond het erg leuk om dit te doen, voor jullie, maar vooral ook later voor ons, ik denk dat het een mooi "boek"gaat worden.
THANKS EVERYBODY!
Hartstikke bedankt voor het trouw volgen van ons "boek", sorry voor degene die eraan verknocht waren, en waarvoor het nu dus echt ophoudt. Ik kan natuurlijk wel ons leven hier in Hooge mierde gaan beschrijven, maar daar zitten jullie vast niet op te wachten haha..
Speciale bedankjes voor diegene die altijd trouw bleven skypen en mailen (diegenen weten wie ik bedoel, vandaar geen namen....mocht ik toch per ongeluk iemand overslaan..)
Speciale bedankjes voor de ontzettend leuke kaartjes die we toch regelmatig kregen van verschillende mensen,maar van tante Karien toch wel in het bijzonder!(we hebben ze allemaal bewaard)
Speciale bedankjes voor de leuke pakketjes die we mochten ontvangen, met sinterklaas, kerst en pasen (het is allemaal opgegaan..)
Speciale bedankjes voor de Americano's, Michelle& Jonathan en kids, Cindy Brian &kids, Betsy&Paul, Deanna &Chris, voor de leuke tijd in Amerika!
Speciale bedankjes voor Marion, Richard, Kim &Nynke en Marjon Lath voor de gezellige weken in Amerika!
Speciale bedankjes voor de drumband en familie bij aankomst Schiphol!SUPER
Speciale bedankjes voor keileuk welkomsurprise van vrienden/familie thuis!GEWELDIG!
Speciale bedankjes voor de överlevingspakketten, mooie bloemen, lekkere rose bij aankomst van het huis!THANKS!
THIS WAS IT!!
Raar om te schrijven, maar wie weet.....komt er ooooooit weer een dag dat we toch weer besluiten om zoiets te ondernemen, en ja hoor, dan zou ik het weer zo goed bij gaan houden!
PS...foto's van de laatste weken komen er later nog bij.....ws. in het weekend, maar....hebben jullie nu alvast het leesvoer...
DAG LIEVE MINSE,
SEE YOU IN REAL LIFE,
HOUDIOTSKI, AMERICANOTSKI, HOLLANDOTSKI EN NATUURLIJK...
TOEDELEDOTSKI! XXX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten