Tja, is dat zo anders dan bij ons?
Nee hoor, helemaal niet. Zaterdag willen we wel iets gaan doen, maar ook weer niet heel de dag weg.
Het is lekker weer nl., dus zoals jullie dan meestal ook doen is gewoon effe rommelen, effe in de tuin wat harken (kan Roon zijn hart weer ophalen), en dan gaan we s'middags een paar uur bowlen.
Maar nu is net die dag ook Luna ziek geworden, overgeven, echt heel de dag door! Jah, zie je wel...ze kan er gewoon niet tegen als je haar de restjes van het avondeten geeft.... Ze drinkt op zich nog goed, dus geen nood.
We gaan gewoon een paar uren bowlen en dan zal het straks wel beter worden met Luna.
Wat ons bij de bowlingbaan wel opvalt dat het HEEL populair is, ook worden er HEEL veel birthday-party's gegeven, dus je ziet overal ballonnen en heel veel taart!
Het was er zo druk dat we een uur moesten wachten. Wat denk wel een groot verschil is, dat er ENORME TV's hangen boven de bowlingbaan, echt HUGE (vind ik echt zo'n geweldig woord, het wordt hier ook erg veel gebruikt, net als AWESOME!) of misschien valt het me hier meer op dat ze er hangen, dat kan natuurlijk ook....
Overal waar je komt hangen tv's, eigenlijk niet leuk, maar daar bij de bowlingbaan vond ik het wel grappig.
De baan is vrij, dus..here we go! Na ong. 1 1/2 uur zijn we klaar met de games en besloten we om vanuit ons huis te voet naar een nieuw restaurant te gaan, bij ons net over de brug, wat heet: "the golden valley". Het is ong. 17.15u en het is gewoon ongelooflijk, maar DRUK dat het is!! Er staat al een hele rij te wachten en we kregen te horen dat we in het cafe wat konden drinken en dat het ong. een half uur wachttijd was. Dus wij daar aan een grote hangtafel, en heej...hier kon je gewoon eten, het is hier misschien wat minder chique de friemel, maar wel gezellig! Dus...geen half uur wachten, maar gewoon aanschuiven en eten.
Toen we terugkwamen ging het nog steeds niet goed met Luna. Ze dronk nog wel wat, maar eten zat er echt niet meer in. En daar lag ze maar te liggen, zielig, dan weer overgeven. Op den duur heb ik ze gewoon met de fles drinken gegeven, en ze dronk dan ook echt wel goed, dus... het zal wel overgaan.
"maar dat doen we maar niet meer, he Noes, restjes eten aan haar geven...aldus Roon". "nee hoor, schat...doen we niet meer".
SILVER FALLS
De volgende dag is het echt SCHITTEREND weer! Luna lijkt wel ietsje beter, maar toch gaat het haar niet echt lekker. We zouden eigenlijk met haar naar de Silver Falls gaan, maar dat was toch niet zo'n goed idee, om haar mee te nemen. Ze moet rusten....
Dus zorgen dat ze toch weer genoeg gedronken heeft, toch ook maar weer een bak eten neergezet, dan zal ze straks misschien wel weer iets beter zijn...
Dus we gingen ondertussen even naar de Silver falls, ong. een uurtje rijden. Dan heb je het Silver State Park. Echt geweldig mooi!!
Er is een hele route die je kunt lopen, maar een groot deel van de route is ook afgesloten ivm de winter. Maar dit was prima, het is een heel mooi park met op de grote route iets van 10 watervallen, op de route die wij lopen, komen we er 2 tegen. De south silverfalls en de lower south falls, echt SUPERmooie watervallen, waar je ook onderdoor kon lopen. Qua afstand is het precies lang genoeg, want je krijgt eerst een afdaling, maar....wat komt er na een afdaling?....PRECIES.... een stijging! Die afdaling viel dus reuzemee, de stijging was natuurlijk bij ons" ferme sporters"hijgen geblazen, puffen, kreunen, zeuren....etc".
De zon scheen volop, geen wolkje aan de lucht...het lijkt wel zomer! Van de zomer gaan we terug om de andere routes te lopen en de andere watervallen bekijken, want jaja, da's zeker de moeite waard!!
We zijn zo een aantal uren aan het wandelen geweest, en tuffen weer terug naar huis, ik heb het ook een beetje op mijn heupen gekregen omdat ik wil zien hoe het met Luna ,onze prinses op de erwt, is.
"Oh nee he": ze heeft echt alles onder gepuged", och zielig meske toch!!"
EN....DE RARE WEEK.....
de dag erop...je raadt het al...geen verbetering, dus hupp, de dierenarts gebeld.
Om 11.30u konden we er zijn. Zo'n lieve dierenarts, dr.Kirsten Thurssham. Ze had Luna ook gesteriliseerd een aantal maanden geleden en herkende haar natuurlijk nog... "haaay sweetie, how are you, aaaah, you looking soooo sad, darling"Neenee, ze had het niet tegen mij, maar tegen Luna.
Dus ik gezegd; I gave her the restfood of mine, i think that's the problem". Ze was wat uitgedroogd, dus ze kreeg een lading vocht ingespoten, onderhuids (ik heb het nog nooit gezien), dus daar zat een flinke bobbel, en dat zou in de komende 12 uur absorberen. Ze heeft een injectie gegeven om haar maag wat tot rust te laten komen, en ik kreeg een dieet mee, dus licht verteerbaar voedsel wat ze moest eten.
Dinsdag zou ze opbellen...
Nou euuh, eten... DAT zat er niet in, hoor. En we kwamen thuis en ze wist niet hoe snel ze weer in die mand moest gaan liggen.
Volgende dag belde ze idd terug, rond 14u, natuurlijk in de hoop dat het een stuk beter ging.
"No, she is still very sick, she don't eat, drink or poo and she vomit, puge, she is so sick."En dat was ze ook!
Ze wilde dat ik met haar kwam, zodat ze een foto kon maken, van haar buik, om te kijken of er toch geen obstructie zat. Op de foto was niet zoveel te zien, maar ze heeft Barium toegediend gekregen, zodat alles heel goed in beeld zou komen bij de foto, als ze het er nog niet uitgepoept had. Ze hoopte echt dat het niet tot een surgery zou komen.
Dus.... als de barium eruit komt...dan is het goed!!
Ik heb 2 dagen achter elkaar betaald, maar poehheee, Amerika is niet altijd zo goedkoop hoor, daar zijn we inmiddelss natuurlijk al verschillende keren achtergekomen.
En wij sávonds maar hopen dat de barium eruit kwam, maar.....nee hoor!
Dus....de volgende dag weer terug (het was iedere keer minstens een half uur rijden enkel), en ze keek naar de foto, en ja hoor.... het moet ECHT een o.k. gaan worden, de buik moet open, er zit een obstructie, wat kan ze niet zien op de foto, maar duidelijk is wel dat het really necessary is, dat wat er zit, eruit moet!!
Heh? Ships, had het wel in mijn achterhoofd gehad, maar ik dacht...misschien kunnen ze eerst wel iets laxerends geven. natuurlijk gevraagd of dat niet eerst mogelijk was, maar dat was geen optie in deze zei ze. Het was ECHT nodig!
Dus..."give the lady a big big hug, and I call you when I am finished". En natuurlijk vertrouwde ik haar, wat moet je anders, en natuurlijk zijn ze hier in Amerika opperbest, maar ik moest toch slikken. Even snel een belleke naar Roon, een sms naar ons thuis en een paar vriendinnen (schijnbaar moet ik het dan toch op 1 of andere manier kwijt), en naar huis om te wachten en tussen door wat te skypen.
En ik moet er niet aan DENKEN dat er iets niet goed zou gaan (zeg tegen mij niet dat dat bijna niet kan...), want Sophie en Stijn weten ook nog van niks, en zitten gewoon op school...
Om 13u komt dan het telefoontje; Dr. Kirsten herself, ze was echt helemaal blij, want ze vonden een bouncerball, oftewel een STUITERBAL in haar darmen, tssssss... een stuiterbal!!Het was allemaal heel goed gegaan, en ze was echt helemaal opgetogen en blij, dat kon ik aan haar stem horen.
Als alles goed ging konden we haar sávonds ophalen, dan ging ze met infuus naar huis, en dan moesten we haar de volgende dag weer brengen voor wat fluids en antibiotics, dus ze kreeg dan heel de dag nog extra vloeistof via het infuus, en dan lieten zij haar rustig aan wat eten en drinken, en dan konden we haar sávonds weer ophalen. Goed geregeld! Het ging goed met Luna, ze was natuurlijk nog behoorlijk duf, maar de nacht is ze goed doorgekomen.
Foto genomen tijdens de OK. De bal is duidelijk te zien....sorry voor degene die er niet zo goed tegenkunnen, snel doorscrollen, zou ik zeggen...
Tja. van zo'n duur balletje neem je natuurlijk even een foto.
Poor Luna.........
Dag erop terug, aan het infuus, en sávonds halen we ze weer op.
Dr Kirsten is echt dol op Luna, en ik weet nu waar ze koedie koedie koedie vandaan hebben, het komt volgens mij af van; cjoedie (cute)cjoedie cjoedie dog. Dus cute (kjoetie) zei ze heel de tijd, maar dat klonk dan gewoon hetzelfde als koedie koediekoedie, zoals je tegen een baby doet. En dan was ze zo tegen Luna bezig;" don't look so sad, cute cute dog, it's over now, the ball is out your stomach, but don't ever do that again, dear Luna". Nou, als iemand goed met dieren om kon gaan, dan was het dr. Kirsten wel! En Luna liep trouwens ook iedere keer kwispelend naar haar toe...
We haalden Luna dus sávonds weer op, nou, echt...ze was HELEMAAL door het dolle heen, er was niks meer van de o zo zieke hond terug te zien.
Kregen natuurlijk heel wat regeltjes mee betreft het eten, en dat ze quit moest zijn ivm de hechtingen (het is nog een hele jaap ook..). Nou, ooit een jonge friese stabij gezien die rustig is als ze zich goed voelt? Ze was door het dolle!!
Morgenvroeg weer terug om haar infuus eruit te halen...euhh, "can i do it by myself, i am a paramedic"Tja, en soms is dat gewoon erg handig, want dat scheelde me de dag erop gewoon 2 uur, en de hechtingen haal ik er ook zelf uit, scheelt ook weer in tijd, dus...eind goed, al goed!
Nou jaaa, het is uiteindelijk wel een HELE dure stuiterbal geworden. Ik vroeg aan Dr. Kirsten, "can i take him home, the bouncerball?"Waarop zij natuurlijk moest lachen, en zei: ït's all yours, that very expensive bouncerball!!"Tijdens o.k. hebben ze ook nog een foto gemaakt, waarop je duidelijk de bal ziet zitten. Tssssss, hebben wij weer!Als we zo terugdenken is het al een hele tijd geleden dat Luna die bal heeft ingeslikt, al zeker 2 maanden. Het was nl. zo dat ze op een avond heel erg begon te hoesten, net of er iets dwarszat. Toen zei ik nog tegen Roon; er is iets wat dwarszit, dadelijk moet ik de heimlich nog doen, en dat bleef eigenlijk een hele tijd aan de gang, dan ging ze weer liggen en vervolgens ging ze weer heel schor hoesten, maar.... de volgende dag was het over...zzzzjust! het balleke was natuurlijk gezakt! Ook kon Luna echt hele harde boeren laten, soms vroeg ik dan wel eens aan Stijn; "was jij dat"? Nee hoor, dat was Luna...echt ongelooflijk! Maar toch kan ze dat volgens mij haar hele leventje al, heel raar....we zullen het verschil wel merken.
Vrijdag is het inmiddels, de kids waren vrij, het was erg mooi weer, zonneke, 15 gr., dus ze hebben heel de middag buiten gespeeld...samen met Luna. Ik moest Luna soms even apart zetten, zodat ze wat zou rusten, want het leek wel of heel de energie van de afgelopen week eruit kwam. En dan sprong ze ook zo blij tegen je aan, net alsof ze wilde zeggen; "bedankt, baasje".
Cooper kwam hier vandaag spelen, en Cooper is een jongen van een amerikaanse( Lynette) en een Nederlander (Martijn), en het is zo grappig, want Cooper zijn ze wat nederlands aan het leren, omdat ze in de vakantie naar Nederland gaan, en nu is het zo, dan roept Stijn van boven: "Come, Cooper, come upstairs, I want to show you something". Waarop Cooper dan weer antwoord;" nee, ik ga niet"(terwijl hij altijd engels praat). Stijn weer...: äaah, come on, Cooper, please come upstairs!"Cooper; nee, ik wil niet"En zo praat dus Stijn engels tegen Cooper (Sophie trouwens ook) en Cooper praat dan soms weer in het nederlands terug, zoooooo funny!!
Nou, dat waren wel weer de belevenissen van deze week. Het gaat goed met Luna, met Sophie, Stijn, Roon en mij ook. Stijn heeft gisteren 2 wedstrijden achter elkaar gespeeld, 2 keer 40 min, dus de conditie zal snel weer terug komen. Sophie kan ook helemaal d'r ei kwijt bij gymnastics, en nieuws...Roon is begonnen met hardlopen. Tja, die mannen gaan zo tussen de middag wel es naar een eettentje hier, eettentje daar, want de baas woont hier al een aantal jaren en weet wel waar de lekkere tentjes zitten. Maar...dat gaat Roon compenseren door te gaan lopen, en zijn conditie op peil te gaan brengen. We wachten rustig af....
Nu is er NOG iets wat we wilden zeggen... Roon is gevraagd, een tijdje geleden al, om een jaar langer te blijven, samen met ons natuurlijk...piekeren, tobben, malen, alle voors en na's op een rijtje, en we hebben besloten om....het niet te doen...
Natuurlijk is het leuk, nog een jaar in the states, maar als we alles bij elkaar optellen komen we toch tot de conclusie dat het voor hun beter is om terug te gaan, anders zijn ze(en wij) 2 jaar uit beeld, Sophie zou dan in gr.8 terugkomen, wat denken wij niet handig is, net voor de middelbare. En 1 jaar zou nog niet zo'n leerachterstand opleveren, maar 2 jaar misschien wel.Stijn weet nu al sommige woordjes niet meer in het nederlands, dan zegt hij; hoe schrijf ik dat ook alweer? Natuurlijk zijn er tal van mensen die het wel zouden doen, maar wij zijn echt uitgegaan van een jaar, hebben in dat jaar zoveel gezien en gedaan, en ook zoveel geleerd, en dan is het ook goed geweest. Voor ons is het nu een speciaal jaar geworden, na 2 jaar zou het al iets gewoner en iets minder speciaal worden misschien (dat weet ik dus niet), maar voor hun is het straks ook weer fijn om nog een paar jaar op hun eigen school te vertoeven (soms is het best zwaar hier voor hun, lange dagen naar school, amerikaans huiswerk en nederlands huiswerk), lekker weer gewoon met vriendjes en viendinnekes af te spreken na school en dat alles weer "gewoon"wordt...
Het zal afkicken worden, straks over een half jaar weer thuis, maar dat komt goed!
Nog even dit:
Janne, een HELE fijne dag zondag, hopelijk met lekker weer en tot skyp!!X
Het is al met al toch weer een heel verhaal geworden, we brouwen er een eind aan,
de klok wordt hier dit weekend verzet, dus er zit 2 weken maar weer 8 uur tijdsverschil tussen (dit voor de skypers),
We zeggen hierbij weer:
ADIOTSKI, HAVE A NICE WEEKEND!!! XXX
Ha familie Kramer,
BeantwoordenVerwijderenIk lag een beetje achter met lezen, maar nu ben ik weer bijna bij. Fijn dat het weer beter gaat met Luna, en vooral fijn dat jullie geen 2 jaar wegblijven. Bram zegt best vaak dat hij Stijn toch wel mist!
Groetjes Heidi